عشق چو دل را به سوی خویش خواند / دل ز همه خلق رمیدن گرفت

سلام به همه ی  دوستان عزیز انسان شگفتی های خاصی داره که اگه توی روزهامون دقیق بشیم خیلی از این موارد میبینیم . مثلا روزهایی هست که آدم فوق العاده بی حوصله و گرفتار در این خاکدان هست و یکدفعه با بهانه یا بی بهانه ،  از این رو به اون رو میشه و مرغ دلش به پرواز در میاد ... و وقتی آدم دیوان غزلیات شمس رو باز میکنه ، تازه این شعر هم میاد !! به امید اینکه همیشه مرغ دلتون در پرواز باشه ... مرغ دلم باز پریدن گرفت طوطی جان قند چریدن گرفت اشتر دیوانه ی سرمست من سلسله عقل دریدن گرفت جرعه ی آن باده بی‌ زینهار بر سر و بر دیده دویدن گرفت باز در این جوی روان گشت آب بر لب جو سبزه دمیدن گرفت باد صبا باز وزان شد به باغ بر گل و گلزار وزیدن گرفت عشق چو دل را به سوی خویش خواند دل ز همه خلق رمیدن گرفت بس کن زیرا که حجاب سخن پرده به گرد تو تنیدن گرفت* چریدن :  خوردن ( در ادبیات کهن خوردن انسان را نیز چریدن می گفته اند ) * بی زینهار : آنچه از آن امانی نتوان جست . * حجاب سخن : مولانا در بسیار از موارد گفت و صوت و سخن را حجابی بر سر راه ذوق میداند .