نگاه کن! چه زیاد و چه زود دل بستم ...

نگاه کن! چه زیاد و چه زود دل بستم به گل، به می، به تبسم ، به عود، دل بستم سکوتِ کهنه ی تبعید و ناله ی زنجیر به هر صدا که تو را می سرود، دل بستم و من که معنیِ وهم و شب و عدم بودم به چشم هایِ تو – یعنی وجود - دل بستم به خانقاه و به معبد، به آسمان، به سکوت به هرچه عقلِ مرا می ربود، دل بستم ستون ستون، غم تو ، شد مقیم شهر دلم وزید بغض و به زاینده رود دل بستم چه اعتراف غریبی ست این که سی و سه سال به هرکسی که شبیه تو بود ، دل بستم ...   دکتر عبدالحمید ضیایی