کنج میخانه ...

برای هر کسی در این دنیای  پر ازدحام، مِی ای هست و میخانه ای ، ساقی ای هست و مستی ای ... برای من ، پشت این شیشه های رنگی ، میخانه ای است . میخانه ای همسایه ی حیاط و باغچه ... هر وقت از زندگی ، از دقایق ، از خودم  خسته ام به آنجا پناه میبرم ... کتابخانه ی کوچکم، گلدان ها، آفتاب و مهتاب، باد و باران،  باغچه ی کوچکم، همه دست به دست هم میدهند تا من می گساری کنم ... اینجا میخانه ی کوچک لحظه های تنهایی و آرامش و بی خودی است ... مولانا به عاشقی ام میکشاند و عطار به تسلیم  ام میبرد ... بوبن مرا به موتسارت و باران دعوت میکند و از پشت شیشه های رنگی فراتر از بودن را به تصویر میکشد ... سروش از قمار عاشقانه میگوید، ریچارد باخ از جاناتان مرغ دریایی و اکهارت توله از نیروی حال  .. سعدی پندم می دهد و یار آشنا سخن آشنا ... از صحیفه سجادیه میروم تا مصباح الشریعه ... و پدربزرگم از بین دست نوشته هایشان لبخند میزنند .... و مست میشوم ... بی خود .... کنج میخونه ها - اسفندیار