خلبان رویاهای من

یک هفته به سالگرد رفتن شما مونده ... به طور اتفاقی امروز فیلم شما رو دیدم و همه ی خاطرات گذشته برگشت . من دو تا پدربزرگ داشتم دقیقا نقطه ی مقابل هم . فقط در یک مورد مشترک .. اونم محبت بیش از اندازه به من ... توی فیلم وقتی لبخندتون رو میبینم دوست دارم چشمامو ببندم و در آغوشتون بکشم . شما ارتشی بودید ... یه استاد خلبان ... نترس و مغرور ، همیشه در اوج ، گاهی دیکتاتور ، با کلی خاطرات پرواز و حضور در جنگ جهانی ، همیشه جدول و مداد و کتاب اطلاعات عمومی کنارتون .... من با تمام وجود عاشقتون بودم ...  زیاد چیزی از خصوصیات شما به ارث نبردم .. فقط شاید کمی غرور و البته بازی تخته نرد هم یادگار شماست ... روزهای نزدیک به عروسی من شما بیمار بودید ، بستری در بیمارستان ، تقریبا بیهوش ، دکتر امیدی نداشت  ، بالای تختتون وقتی می ایستادم و این همه عظمت رو اینجور روی تخت میدیدم دیگه اشک امونم نمیداد ... و  ما هر روز در انتظار روبه رو شدن با فقدان شما بودیم ... عروسی به هر صورت برگزار شد و بعد از اون ... فقدان ... و شما دیگه نبودید ... دلم خیلی براتون تنگ شده ، نمی دونم این حرف ها به شما میرسه یا نه .. شاید آره شاید نه ... اما دوست داشتم بگم ... دلم براتون تنگه و از صمیم قلب هنوز دوستون دارم و خوشحالم که الان با گذشت 5 سال از رفتنتون دیگه میتونم فیلم هاتون رو ببینم نه با اشک بلکه با یه لبخند ... و بغض فروخورده ...