کژ ماندن دهان آن مرد که نام محمد را ، صلی الله علیه و سلم ، به تسخر خواند

بعد از روایت کردن بخشی از داستان ، در این بخش مولانا از داستان خارج شده و روایتی را ذکر می کند که در مورد مردی است که نام حضرت محمد را با مسخره گی بیان می کرد و دهانش کج ماند ... در این داستان بیان میکند که فردی که دیگران را تمسخر می کند خود در نهایت شرمنده می شود و خداوند اگر کسی را بخواهد رسوا کند او را در حالتی قرار میدهد که دهنش به تمسخر بزرگان باز شود . در قسمتی از این بخش به خوب بودن " زاری " اشاره می کند . این زاری نشانه ای از درد است و آگاهی بنده . ( زاری را نشانه ای از گریه های شبانه روزی ندانید این زاری نشانه ی معرفت است  )   ابیات 816 تا 826 بعد از روایت کردن بخشی از داستان ، در این بخش مولانا از داستان خارج شده و روایتی را ذکر می کند که در مورد مردی است که نام حضرت محمد را با مسخره گی بیان می کرد و دهانش کج ماند ... در این داستان بیان میکند که فردی که دیگران را تمسخر می کند خود در نهایت شرمنده می شود و خداوند اگر کسی را بخواهد رسوا کند او را در حالتی قرار میدهد که دهنش به تمسخر بزرگان باز شود . در قسمتی از این بخش به خوب بودن " زاری " اشاره می کند . این زاری نشانه ای از درد است و آگاهی بنده . ( زاری را نشانه ای از گریه های شبانه روزی ندانید این زاری نشانه ی معرفت است  )   کژ ماندن دهان آن مرد که نام محمد را ، صلی الله علیه و سلم ،  به تسخر خواند   آن دهان کژ کرد و، از تسخر بخواند مر محمد را، دهانش کژ بماند تسخر : مسخره کژ : کج مردی دهان خود را کج کرد و نام محمد را بر زبان آورد و دهانش کج ماند .   باز آمد، کای محمد! عفو کن ای تو را الطاف و علم من لدن علم لدن : به صورت اشراق حقایق بر دل او آشکار می شود . پشیمان شد و از محمد خواست که او را ببخشد و گفت تو با خدا ارتباط داری و من قبول دارم .   من تو را افسوس میکردم ز جهل من بُدم افسوس را، منسوب و اهل افسوس : مسخره من تو را مسخره می کردم اما آنکه باید مسخره میشد من بودم و نادان بودم .   چون خدا خواهد که پردۀ کس درد میلش اندر طعنۀ پاکان برد مولانا از این 3 بیت نتیجه ی کلی میگیرد . خدا اگر کسی را بخواهد بی آبرو کند ( خداوند پوشاننده ی عیوب است اما  برای برخی افراد لازم است زیرا در گناه و خلاف پیش رفته اند  ) خداوند اسباب آن را جور می کند و حسی به آنها می دهد تا او پاکان و بزرگان را مسخره کند .   ور خدا خواهد که پوشد عیب کس کم زند در عیب معیوبان نفس و برعکس اگر بخواهد عیوب کسی را بپوشاند ، کاری می کند که حتی عیب دیده شده در دیگران را هم بپوشاند .   چون خدا خواهد که مان یاری کند میل ما را جانب زاری کند زاری نشانه ی درد است و درد حکایت از آگاهی بنده و آشنایی به حقایق دارد . وقتی انسان زاری و دعا می کند این نشان دهنده ی این است که او به ضعف و ناتوانی خود پی برده و باعث ایجاد رابطه بین انسان و خدا می شود و راهی برای حرکت است .   ای خنک چشمی، که آن گریان اوست وی همایون دل، که آن بریان اوست خنک : خرم خوشا به حال کسی که در برابر خداوند گریه می کند خجسته و همایون دلی است که برای خداوند داغ است .   آخر هر گریه آخر خنده یی است مرد آخر بین، مبارک بنده یی است آخر دعاها و گریه ها رسیدن به خوشی است . انسان رستگار کسی است که آخر عاقبت کار را میبیند .   هر کجا آب روان، سبزه بود هر کجا اشکی دوان، رحمت شود سرسبزی جایی است که آب هست . خوشبختی هم بعد از آب چشم هست .   باش چون دولاب ، نالان، چشم تر تا ز صحن جانت، بر روید خضر دولاب : چرخ چاه خضر : جمع خضرت به معنای سرسبزی چرخ چاه وقتی می چرخد تا سطل به چاه برود و به آب برسد ، صدا میکند . صدای ناله انسان را به آن تشبیه میکند . سطل به آب می رسد که مانند همان اشک است . اگر زاری کنی ، در جان تو سبزی و خرمی پدید می آید و به عبارت دیگر ، شادی معرفت حق و مشاهده ی حقایق غیبی را ادراک خواهی کرد .     اشک خواهی، رحم کن بر اشکبار رحم خواهی، بر ضعیفان رحم آر مولانا در اینجا از حالت عرفانی به حالت اجتماعی وارد می شود . اگر دیدی کسی اشک می ریزد به او رحم کن تا خداوند هم تو را در رحمت خویش قرار دهد .