به سخن آمدن طفل در میان آتش و تحریض کردن خلق را در افتادن به آتش (بخش سوم )

در قسمت قبلی ، داستانی شروع شد که در آن پادشاه جهود دیگر، در کنار یک بت ،  آتش بر پا کرده بود و از مردمان می خواست که به بت سجده کنند و در غیر این صورت آنها را در آتش می افکند . در این بخش از داستان ، مادر و فرزندی را کنار آتش می آورند و کودک را از مادر گرفته و به داخل آتش می اندازند ، مادر دل از ایمان می کند و می خواهد به بت سجده کند اما کودک در دل آتش به حرف می آید و حقایق بسیار زیبایی را مولانا از زبان این کودک بیان میکند ...   ابیات 787 تا 815 به سخن آمدن طفل در میان آتش و تحریض کردن خلق را در افتادن به آتش   یک زنی با طفل آورد آن جهود پیش آتش ، و آتش اندر شعله بود طفل از او بستد، در آتش در فگند زن بترسید و، دل از ایمان بکند خواست تا او سجده آرد پیش بت بانگ زد آن طفل: إنی لم أمت در قسمت قبلی ، داستانی شروع شد که در آن پادشاه جهود دیگر، در کنار یک بت ،  آتش بر پا کرده بود و از مردمان می خواست که به بت سجده کنند و در غیر این صورت آنها را در آتش می افکند . در این بخش از داستان ، مادر و فرزندی را کنار آتش می آورند و کودک را از مادر گرفته و به داخل آتش می اندازند ، مادر دل از ایمان می کند و می خواهد به بت سجده کند اما کودک در دل آتش به حرف می آید و حقایق بسیار زیبایی را مولانا از زبان این کودک بیان میکند ...   ابیات 787 تا 815 به سخن آمدن طفل در میان آتش و تحریض کردن خلق را در افتادن به آتش   تحریض : تشویق کردن – برانگیختن   یک زنی با طفل آورد آن جهود پیش آتش ، و آتش اندر شعله بود طفل از او بستد، در آتش در فگند زن بترسید و، دل از ایمان بکند خواست تا او سجده آرد پیش بت بانگ زد آن طفل: إنی لم أمت پادشاه جهود ، زنی همراه با یک طفل را کنار آتش آورد و کودک را از او گرفتند و در آتش افکندند . مادر از ترس سوختن طفل ، ایمان را رها کرد و خواست پیش بت سجده کند که ناگاه طفل از میان آتش به سخن آمد که : "همانا من زنده ام "   اندرآ ای مادر، اینجا من خوشم گر چه در صورت میان آتشم چشم بند است آتش، از بهر حجاب رحمت است این، سر بر آورده ز جیب کودک به سخن آمد و گفت : ای مادر این آتش شاید در ظاهر سوزاننده باشد اما من اینجا خوش هستم . این آتش مانند چشم بندی است ( افسون ) که پرده ای شده است بر روی  چشمان شما . اگر چشم حقیقت بین داشته باشید متوجه میشوید که رحمت خداوند سر از گریبان در آورده است .   اندرآ مادر، ببین برهان حق تا ببینی عشرت خاصان حق خاصان حق : عرفای برگزیده وقتی زندگی افراد برگزیده را از دور میبینید ، در ظاهر فکر میکنید زندگی سختی دارند . کم خوابی و زیادی عبادت و دوری از خیلی مسائل مادی ... ما فکر میکنیم این ها زحمت است اما وقتی داخل شویم و در راه سلوک گام برداریم ، میبینیم که در عشرت هستند  .   اندرآ و آب بین، آتش مثال از جهانی کاتش است ، آبش ، مثال این دنیا ظاهرش مانند آب است ( لطیف و دوست داشتنی ) اما در حقیقت آتش و سوزاننده است و آن ریاضت ها و سختی کشیدن ها ظاهر خشنی دارد اما در آن لطف است . در دنیا ، ظاهر بسیاری امور ، فریبنده است ، ظاهر گوارا و خنک و خوشایند ، باعث سوزاندن و بر باد دادن تو است .     اندرآ اسرار ابراهیم بین کو در آتش یافت سرو و یاسمین اشاره به داستان ابراهیم می کند و میگوید اینکه ابراهیم در آتش نسوخت در حقیقت همین بود ... ( داستان ابراهیم را تمثیلی میبیند )   مرگ میدیدم گه زادن ز تو سخت خوفم بود افتادن ز تو اشاره میکند به این مطلب که گاهی عدم شناخت ترس به دنبال دارد . وقتی قرار بود از تو زاده شوم ، می ترسیدم و فکر میکردم جای به این خوبی و گرمی را از دست میدهم و میمیرم .   چون بزادم، رَستم از زندان تنگ در جهان، خوش هوای، خوب رنگ وقتی زائیده شدم تازه رها شدم و فهمیدم که به جهان خوش آب و رنگی وارد شدم .   من جهان را چون رحم دیدم کنون چون در این آتش بدیدم این سکون حال که وارد این آتش شدم فهمیدم که این دنیایی که به آن چسبیدم ارزشی نداشته و وارد دنیای بی انتهایی شدم .   اندر این آتش بدیدم عالمی ذره ذره، اندر او عیسی دمی عیسی و دم او معروف است ... این آتش مانند نفس عیسی به انسان روح می بخشد . این آتش نیست بلکه زندگی است .   نک، جهان ِ نیست شکل ِ هست ذات و آن جهان هست شکل ِ بی ثبات حال نگاه کن ، این دنیا که من به آن وارد شدم واقعیت دارد ، در ظاهر نیست و دیده نمی شود ، اما وجود دارد . بر خلاف دنیای مادی  ، که همه چیز در ظاهر هست و دیده می شود اما فنا شدنی است .   اندرآ مادر به حق مادری بین که این آذر ندارد آذری تو را به حرمت  مادری قسم میدهم که وارد شو که این آتش سوزانندگی ندارد .   اندرآ مادر که اقبال آمده ست اندرآ مادر، مده دولت ز دست این فرصت را از دست مده که اقبال به ما روی آورده .   قدرت آن سگ بدیدی، اندرآ تا ببینی قدرت و لطف خدا قدرت این پادشاه از خداوند بیشتر نیست . او آتش به پا کرد بیا داخل آتش تا قدر ت خداوند را در این آتش ببینی .   من ز رحمت میکشانم پای تو کز طرب خود نیستم پروای تو عارفی که به کمال میرسد حواسش به کسی نیست ( همسر و برادر و خواهر و ... ) . کودک  میگوید چون مادر من هستی به تو این حرف ها را میگویم وگرنه من حواسم به این دنیای مادی دیگر نیست . پروا : توجه   اندرآ و دیگران را هم بخوان کاندر آتش، شاه بنهاده ست خوان این در حقیقت آتش نیست بلکه مهمانی است که در آن لطف خدا دیده می شود . ( خداوند در آن لطف خود را مانند سفره ای برای ما گسترده )   اندر آئید، ای مسلمانان همه غیر عذب دین، عذاب است آن همه مسلمانان : مومنان   عذب : گوارا و پاک زندگی واقعی اینجاست . این راه خوشی که پیش پای شما گذاشته شده و هر چه جز دین باشد عذاب است زیرا انسان را به آتش دوزخ می فرستد .     اندر آئید ای همه! پروانه وار اندر این بهره ، که دارد صد بهار مانند پروانه که خود را به آتش میزند ، عارف واقعی در حد نابودی تمام علایق پیش می رود  . پروانه نماد و سمبل عرفا است . آن کس که می فهمد ، می سوزد ، و دیگر نمی تواند بازگردد و برای شما چیزی بگوید . مولانا نیز  هنگامی که به خیلی از مسائل میرسد آنها را باز نمی کند و سکوت می کند .    بانگ میزد در میان آن گروه پُر همی شد جان خلقان از شکوه خلق ، خود را بعد از آن بی خویشتن می فگندند اندر آتش ، مرد و زن   عده ای که آن دور و بر جمع شده بودند با شنیدن سخن ها شکوهی ( عظمت و قدرت ) در دلشان ایجاد شد و یکی یکی خود را درون آتش می انداختند . اگر کسی بویی از حقیقت برد داوطلبانه در این راه گام بر میدارد .     بی موکل ، بی کشش ، از عشق دوست زآن که شیرین کردن هر تلخ، از اوست نیازی به نگهبان نبود که با کشش آنها را به داخل آتش ببرند . خداوند آتش را برای آنها شیرین کرده بود و این کار را به خاطر عشق پروردگار می کردند .   تا چنان شد، کان عوانان خلق را منع میکردند، کاتش در میا عوانان : نگهبانان کار بدان جا رسید که نگهبانان از شور و حرارت مردم ترسیدند و جلوی رفتن مردم در آتش را می گرفتند .   آن یهودی شد سیه رو و خجل شد پشیمان ، زین سبب، بیمار دل پادشاه نیز  ز کار خود شرمنده شد .   کاندر ایمان، خلق عاشق تر شدند در فنای جسم، صادق تر شدند می خواست جسمشان را نابود کند اما دیگر آنها نمی ترسیدند و راه رسیدن به معشوق را فنا می دانستند .   مکر شیطان ، هم در او پیچید، شُکر دیو هم خود را سیه رو دید، شُکر مکر شیطان خود او را درگیر کرد و شیطان هم سیه رو شد .   آنچه میمالند بر روی کسان جمع شد در چهرۀ آن ناکس، آن او می خواست مردم را خار کند نتیجه برعکش شد و خود او شرمنده شد .   آنکه میدرید جامۀ خلق، چُست شد دریده آن ِ او، ایشان درست می خواست آبروی مردم را ببرد آبروی خودش رفت .